Η εκτέλεση της Κούλας Ελευθεριάδου (6 Μάη 1947)
Σε λίγους είναι γνωστό πως στα όρια του δήμου μας υπάρχει ένα ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο. Βρίσκεται στον Άγιο Παύλο- στο τέλος της οδού Ηπείρου, εντός του δάσους- και περιβάλλεται από δέντρα και χόρτα. Διάσπαρτοι τάφοι, ανοιχτοί και πιθανά συλημένοι οι περισσότεροι, με σπασμένα μάρμαρα μισοκρυμμένα από την βλάστηση και το χώμα δίνουν μια αποκρουστική και ανατριχιαστική εικόνα.
Οι λίγες πληροφορίες που υπάρχουν δείχνουν πως το «κρυφό κοιμητήριο των φτωχών» ξεκίνησε την δεκαετία του 1930 και σταμάτησε το 1974. Δεκαετίες ολόκληρες δημοτικές, περιφερειακές και κρατικές αρχές αδιαφόρησαν και ουσιαστικά παρέδωσαν στην λήθη και την καταστροφή όλο τον χώρο. Σημαντικές ενδείξεις και προφορικές μαρτυρίες καταδεικνύουν πως την περίοδο του εμφυλίου αποτέλεσε και τόπο εκτελέσεων. Ο τάφος της καταδικασμένης σε θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης 23χρονης Κούλας Ελευθεριάδου το επιβεβαιώνει. Η νεαρή Κούλα Ελευθεριάδου -δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και μετέπειτα μέλος του ΚΚΕ- στην διάρκεια της Κατοχής πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Τον Γενάρη του 1947- και στην καρδιά του Εμφυλίου-συνελήφθη με την κατηγορία της «στρατολόγου συμμοριτών» .Εκτελέστηκε στις 6 Μάη της ίδιας χρονιάς στο πευκοδάσος του Αγ. Παύλου, εκεί που σήμερα βρίσκεται και ο τάφος της.
Με δεδομένο ότι η μικρή αυτή έκταση ανήκει στον δήμο και όχι στο δασαρχείο, ως Πόλη Αλλιώς καλούμε την δημοτική αρχή
~ να αναλάβει την διαμόρφωση ενός μικρού μονοπατιού, την στοιχειώδη περίφραξη με υλικά φιλικά στο περιβάλλον, τον καθαρισμό και την μεταφορά των οστών σ’ ένα μικρό οστεοφυλάκιο.
~να προχωρήσει στην σήμανση και την αναγραφή σχετικών ιστορικών πληροφοριών -από την είσοδο μέχρι την έξοδο του χώρου- καθώς και την τοποθέτηση επιτάφιας πλάκας με τον τελευταίο αποχαιρετισμό της αγωνίστριας της ελευθερίας Κούλας Ελευθεριάδου μέσα από ένα γράμμα που έστειλε στην οικογένειά της την παραμονή της εκτέλεσής της.
Ως Πόλη Αλλιώς θεωρούμε ότι
Η διαχείριση των χώρων ταφής των ανθρώπων είναι το σημάδι της κοινωνικής, και πολιτιστικής μας αναφοράς. Στην Ιστορία, για όλους τους λαούς και όλες τις περιόδους, ο σεβασμός και το ιερό αίσθημα για την «τελευταία κατοικία» ήταν πάντοτε δεδομένη. Και έτσι πρέπει να συνεχίσει να είναι!
Η πόλη αλλιώς 