«Blue drops of ink» – Η πόλη αλλιώς

Η ΠΟΛΗ ΑΛΛΙΩΣ την Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021, στις 20.00, με μεγάλη χαρά φιλοξενεί στο Στέκι της μια ξεχωριστή εκδήλωση: Την έκθεση φωτογραφίας «Blue drops of ink» της Μένης Σεϊρίδου και την παρουσίαση του ομότιτλου λευκώματος, το οποίο αποτελείται από 19 φωτογραφίες που συνοδεύονται και αλληλεπιδρούν με την ποίηση του Σωτήρη Γάκου. Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 8 Ιουλίου και είναι επισκέψιμη από τις 19:00 ως τις 21:00, από Δευτέρα έως Πέμπτη. Το λεύκωμα «Blue drops of ink» είναι αποτέλεσμα της διετούς συνεργασίας της φωτογράφου με τον ποιητή και όπως βλέπουμε Φωτογραφία και Ποίηση αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλεπιδρούν και εμπνέονται το ένα από το άλλο.

Την εκδήλωση παρουσίασε η Μαρία Κυπραίου, φιλόλογος και μέλος της ΠΟΛΗΣ ΑΛΛΙΩΣ, του Δημοτικού μας σχήματος στο Δήμο Νεάπολης-Συκεών. Το Στέκι μας, όπως είπε, φιλοδοξεί να καθιερωθεί ως χώρος δημιουργίας προβολής έργων καλλιτεχνών της πόλης μας αλλά και ως χώρος δημιουργικής συνεργασίας και αλληλεπίδρασης. Καθώς θεωρούμε τον πολιτισμό δημόσιο αγαθό, επιμένουμε να δημιουργήσουμε δράσεις στην κοινότητα, να διεκδικήσουμε το δημόσιο χώρο ως χώρο πολιτισμού, να δώσουμε χώρο και φωνή στην Τέχνη ως μέσο εκδημοκρατισμού της κοινωνίας.

Ακολούθησε ο Βασίλης Καρκατσέλης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και επιμελητής της έκδοσης και της έκθεσης. Θεώρησε επίτευγμα συνεργασίας το λεύκωμα. «Αν θέλουμε να μπλέκει η Τέχνη μας με τη Ζωή, πρέπει να επιτρέψουμε στη ζωή, με οποιοδήποτε τρόπο (σκέψεις, βιώματα κ.τ.λ.) να μπλέξει με τα δικά μας έργα και να μετατραπεί σε ένα δεύτερο βήμα, αυτό των άλλων». Είναι σπάνια, όπως είπε, η φόρμα της έκδοσης, καθώς ισοζυγίζονται η φωτογραφία και το ποιητικό κείμενο. Στο ερώτημα αν είναι κυρίαρχη στην έκδοση η Φωτογραφία ή η Ποίηση, διευκρίνισε πως κανένα στοιχείο από τα δύο δε συντρίβει το άλλο. Διαχέεται μάλιστα η συνεργασία ενός φωτογράφου με έναν ποιητή. Ο Σωτήρης Γάκος δεν έγραψε ποιήματα για τις φωτογραφίες που διέθεσε η Μένη αλλά έγραψε αυτόνομα κείμενα, που φωτίζουν με έναν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο τις φωτογραφίες. Προσφέρουν, δηλαδή, καινούριες εμπειρίες, καινούρια αναγνώσματα σε αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες.

Ο Σωτήρης Γάκος, που ευχαρίστησε για την ευκαιρία να «συνομιλήσουμε», μας εξήγησε πώς δούλεψαν και πώς βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικά είπε πως η Ποίηση ή η Λογοτεχνία δεν είναι μόνο ένας τρόπος έκφρασης αλλά άσκηση πάνω στη Γλώσσα και μέσα από τη Γλώσσα. Δεν προσπάθησε να «διαβάσει», να ερμηνεύσει τις φωτογραφίες, αλλά στάθηκε δημιουργός σε μια ισότιμη σχέση. Εμπνεύστηκε από τα στοιχεία εκείνα που του δημιούργησαν αισθήματα, όπως το υγρό στοιχείο, το χώμα, η παρουσία της απουσίας, η ερημιά. Δούλεψε με λιτότητα και θεώρησε ότι ήταν μια ευκαιρία για ένα παιχνίδι: Να συνομιλήσει η φωτογραφία με την ποίηση και να αποτυπωθεί τόσο η στιγμή της φωτογραφίας όσο και το δεύτερο βλέμμα πάνω στη φωτογραφία, μέσα από την ποίηση. Συνεργαστήκαμε, είπε, με έναν ισότιμο τρόπο και στην ουσία εξελίξαμε αυτό που και οι δύο αγαπάμε.

Τέλος, η Μένη Σεϊρίδου, φανερά χαρούμενη που βρίσκεται στη γειτονιά της, καθώς γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Συκιές, μίλησε για την πρώτη της ατομική δουλειά, αν και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Μας εξήγησε ότι έστελνε πολλές φωτογραφίες στο Σωτήρη Γάκο, φωτογραφίες από το ξεκίνημα της, σε μέρη του Νομού Πιερίας. Έβλεπα, είπε, απλά πράγματα που με συγκινούσαν και ήθελα να αποτυπωθούν για πάντα, με κάποιο τρόπο. Είχε μεγάλη αγωνία ποιες φωτογραφίες θα διαλέξει ο ποιητής, τι μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος βλέποντας μια φωτογραφία και να κάνει ένα δεύτερο έργο τέχνης με αφορμή ένα τελείως διαφορετικό έργο. Όλο αυτό ήταν πολύ σπουδαίο για μένα, μας εκμυστηρεύτηκε, και είμαι πολύ χαρούμενη που το ολοκληρώσαμε. Εξέφρασε, επίσης, ευγνωμοσύνη για το Βασίλη Καρκατσέλη, που τη στήριξε και ήταν πάντα, από την πρώτη στιγμή, δίπλα της.

Υ.Γ : Ευχαριστούμε θερμά την Μαρία Λαμπριανίδου, που μας «ταξίδεψε» μέσω της ποίησης του Σωτήρη Γάκου, τον Τηλέμαχο Γαροφαλλίδη για τις φωτογραφίες της εκδήλωσης και τον Γιάννη Φραγκούλη που βιντεοσπόπησε την εκδήλωση και μας χάρισε αυτό το ανεκτίμητο «ενθύμιο»…